Hai dous maneiras de clasificar os ecosistemas mariños. Unha é basándose na distancia respecto á costa, na que os mares e océanos estarían divididos en dúas zoas:
- A zoa nerítica, a superficie da costa sumerxida no mar. Debido á pouca profundidade de esta zoa, resulta haber moita biodiversidade de organismos vivindo aquí, organismos que inclúen plancton, bentos e necton.
- A zoa oceánica ou mar aberto, a cal é a zoa afastada da costa na que a profundidade é moito maior. Estas augas teñen nutrientes limitados, polo que a biodiversidade neste caso é tamén máis limitada que na zoa nerítica. Aínda así, nesta zoa viven algúns cefalópodos, crustáceos, tiburóns, delfíns, e máis.
Todo isto é moi interesante, PERO mellor imos PROFUNDIZAR máis na outra forma de clasificar os ecosistemas mariños: Pola súa profundidade. Desta maneira temos tres capas distintas na que dividir o océano, que serían as seguintes:
- Zoa Peláxica: A zoa máis próxima á superficie e a máis visible. Nesta capa a profundidade non alcanza máis de 200 metros. Aquí habitan plancton e necton (peixes e mamíferos acuáticos). O bentos, sin embargo, non ten lugar na capa superior.
- Zoa Batial: A segunda capa, que é moito menos visible que a primeira. A profundidade descende significantemente aquí, xa que o rango estaría entre os 200 e os 2000 metros de profundidade. Debido á pouca iluminación desta capa, as formas de necton aquí adaptáronse (son adaptacións ANATÓMICAS) á oscuridade e poden vivir en perfectas condicións aínda con pouca iluminación, como por exemplo fan as baleas e tiburóns.
- Zoa Abisal: Esta é a capa máis profunda do océano, cuxa profundidade está aínda por descubrir. Se sabe que a capa vai dende os 2000 metros para abaixo e que carece por completo de iluminación. Nesta zoa residen os animais que se alimentan dos restos dos organismos mariños mortos que afunden dende capas superiores.
E xa estaría. O outro tipo de ecosistemas acuáticos sería os ecosistemas de auga dulce, pero respecto aos ecosistemas mariños isto é todo.
- A zoa nerítica, a superficie da costa sumerxida no mar. Debido á pouca profundidade de esta zoa, resulta haber moita biodiversidade de organismos vivindo aquí, organismos que inclúen plancton, bentos e necton.
- A zoa oceánica ou mar aberto, a cal é a zoa afastada da costa na que a profundidade é moito maior. Estas augas teñen nutrientes limitados, polo que a biodiversidade neste caso é tamén máis limitada que na zoa nerítica. Aínda así, nesta zoa viven algúns cefalópodos, crustáceos, tiburóns, delfíns, e máis.
Todo isto é moi interesante, PERO mellor imos PROFUNDIZAR máis na outra forma de clasificar os ecosistemas mariños: Pola súa profundidade. Desta maneira temos tres capas distintas na que dividir o océano, que serían as seguintes:
- Zoa Peláxica: A zoa máis próxima á superficie e a máis visible. Nesta capa a profundidade non alcanza máis de 200 metros. Aquí habitan plancton e necton (peixes e mamíferos acuáticos). O bentos, sin embargo, non ten lugar na capa superior.
- Zoa Batial: A segunda capa, que é moito menos visible que a primeira. A profundidade descende significantemente aquí, xa que o rango estaría entre os 200 e os 2000 metros de profundidade. Debido á pouca iluminación desta capa, as formas de necton aquí adaptáronse (son adaptacións ANATÓMICAS) á oscuridade e poden vivir en perfectas condicións aínda con pouca iluminación, como por exemplo fan as baleas e tiburóns.
- Zoa Abisal: Esta é a capa máis profunda do océano, cuxa profundidade está aínda por descubrir. Se sabe que a capa vai dende os 2000 metros para abaixo e que carece por completo de iluminación. Nesta zoa residen os animais que se alimentan dos restos dos organismos mariños mortos que afunden dende capas superiores.
E xa estaría. O outro tipo de ecosistemas acuáticos sería os ecosistemas de auga dulce, pero respecto aos ecosistemas mariños isto é todo.